ایران, یکصد سال پس ازنهضت مشروطيت

مرغ سحر ناله سر كن
داغ مرا تازه تر كن
ز آه شرربار اين قفس را
برشكن و زير و زبر كن
بلبل پر بسته ز كنج قفس درآ
نغمه آزادى نوع بشر سرا
در نفسى عرصه اين خاك تيره را
پرشرر كن!
ظلم ظالم، جور صياد
آشيانم داده بر باد
اى خدا، اى فلك، اى طبيعت
شام تاريك ما را سحر كن
نو بهار است، گل به بار است
ابر چشمم، ژاله بار است
اين قفس، چون دلم تنگ و تار است
شعله فكن در قفس اى آه آتشين
دست طبيعت گل عمر مرا مچين
جانب عاشق نگه اى تازه گل از اين
بيشتر كن بيشتر كن
مرغ بى دل، شرح هجران، مختصر مختصر كن